Pierwotnie budynek został wybudowany (przypuszczalnie) w początkowych latach XX wieku. Z istniejącej dokumentacji wynika, że w latach 60-tych (prawdopodobnie 1961 - 1962 r.) budynek poddany był remontowi, w ramach którego wykonano szereg prac wzmacniających konstrukcję oraz elementy wykończenia jak np: opaska ceglana ściany fundamentowej od strony północnej, wzmocnienie stropu nad parterem - podciągiem, przemurowanie nadproży łukowych, przemurowanie kominów ponad dachem, przemurowanie pęknięć pionowych w murze ceglanym, wymiana częściowa konstrukcji dachu (krokwie, kleszcze, stolce, łaty), obróbki blacharskie, roboty wykończeniowe (zduńskie, tynkarskie, stolarskie, ślusarskie, malarskie, itd). Budynek wykonany w konstrukcji tradycyjnej o mieszanym układzie ścian nośnych usztywnionych stropami (głównie stropem nad parterem). Obecne przeznaczenie obiektu - Muzeum Regionalne ma pomóc zachować historię Kamienicy Polskiej, ukazać początki osadnictwa i sposób życia ludzi - ich tradycje, kulturę, obyczaje. Istotnym elementem jest tematyka związana z kopalniami rud żelaza i tkactwem. Kamienica Polska w latach 20, 30, aż do końca lat 80 XIX wieku była liczącym się w Królestwie Polskim ośrodkiem produkcji tkackiej.

Główny układ statyczny jest dwutraktowy z wydzieleniem części wejściowej (tzw. sieni) i schodów. W kierunku podłużnym elementami nośnymi są zewnętrzne ściany z cegły pełnej na zaprawie wapiennej. Grubość murów zmienna od 55 cm (pater) do 41 cm (piętro). Dach - drewniany dwuspadowy o zróżnicowanym nachyleniu (połać "północna" posiada większy spadek i długość), konstrukcja dachu kleszczowo - płatwiowa dwustolcowa.